De weg kwijt bij die eerste ontmoeting

Kennen jullie het verhaal eigenlijk al van onze eerste ontmoetingen met beide families? Vaak is zo’n eerste keer wat onwennig, wil je jezelf goed presenteren en hoop je dat je in de smaak valt. Mijn gezicht lag in de kreukels toen ik haar familie zaterdags ontmoette en zij zat in een ander land toen ze zondags naar onze familie kwam. En toch kwam het allemaal goed…

We besloten dat het tijd werd om elkaar voor te stellen aan de beide families. We hadden het al een paar maanden leuk met elkaar en het was tijd voor de volgende stap, vonden we. Haar ouders vierden dat weekend een groot feest en Priscilla vroeg me of ik ook wilde komen, want dan had ik maar meteen iedereen van de familie gezien. Dat is natuurlijk best praktisch: op 1 avond iedereen leren kennen en ook nog eens de namen zien te onthouden. Ik was er alleen niet op voorbereid dat het zo enorm veel verschillende mensen waren, zodat ik maanden naderhand nog steeds moest vragen wie bij wie hoorde.

Bont en blauw

Er waren trouwens wel wat verzachtende omstandigheden hoor, want het kan goed dat ik nog de naweeën van een soort hersenschudding beleefde die avond. Ik was namelijk in een paar weken voor het feest door een teamgenoot geraakt op mijn oog met zijn voetbalschoen, waardoor ik eerder leek op een bokser die tien rondes was afgetuigd. Een deel van mijn gezicht was nog steeds wat dikker en blauw, dus ergens schaamde ik me ook wel wat om de familie te zien. Wat zouden ze van me denken, dat ik een of andere vechtersbaas zou zijn? Maar ach, op een feestje in Geldrop staat daar eigenlijk nooit iemand van te kijken…

De volgende dag reed ik weer terug naar Arcen, omdat we daar ons familieweekend van de familie De Ruijter hadden. Dat betekent dat ooms en tantes, neven en nichten, een weekendje lang met elkaar op een locatie zitten, veel met elkaar discussiëren, elkaar nooit gelijk geven, een hoop drinken, vals spelen met spelletjes, hun stem verheffen om een punt te maken en ga zo maar door. Een prima gelegenheid dus voor een eerste ontmoeting.

Een rit van drie kwartier

Priscilla zou na haar werk naar ons toe komen rijden. Ze typte het adres Dorperheideweg in, ze zag dat het drie kwartier zou duren en ze begon aan haar reis. Ze had al eerder verteld dat haar richtingsgevoel niet zo goed is, maar met die navigatie op haar telefoon zou ze er altijd wel komen. Normaal gesproken duurt die rit echt maar zo’n drie kwartier, maar na een uur begon ik me toch wel een beetje zorgen te maken. Ik liep een keer naar buiten, van het park af om te kijken of ze er al was. Geen auto te bekennen.

Ik belde met haar en ze legde uit dat ze op een weg zat met allerlei bomen en dat ze net voorbij een tankstation was gekomen, eigenlijk precies zoals de weg richting het vakantiepark. Ze zou nog even een paar keer rondrijden om te kijken waar ze precies zat, maar ze wist zeker dat ze op de Dorperheideweg zat. Ze vertelde me ondertussen ook nog dat ze een internetbundel had moeten kopen, omdat ze geen bereik meer had en dat ze bijna geen benzine meer had. En toen begon bij mij de stress toch wel een beetje op te spelen. Ze wist niet waar ze zat en ze had bijna geen benzine meer. Ik liep nog maar een keer de grote weg op om haar tegemoet te komen, maar de weg bleef donker.

Dubbel verkeerd

En toen lichtte het scherm van mijn telefoon op, omdat ze me belde. Ze begon superhard te lachen en ik wist niet goed waarom. Ik vond het namelijk helemaal niet zo grappig, want ik begon te vrezen voor haar welzijn. En toen kwamen de verlossende woorden. Ze zat wel op de Dorperheideweg, maar dan in het verkeerde dorp én in het verkeerde land.

In plaats van naar Arcen bij de Duitse grens te rijden, had mevrouw de locatie in Kaulille ingevoerd en was blindelings naar België gereden. Geen wonder dat ze het niet kon vinden! En waar iedereen vol stress zou zitten, zich zou schamen, boos zou zijn of radeloos zou zijn, kon zij er alleen maar mee lachen. Ze had zelfs al naar huis gebeld om dat te vertellen aan moeders. De rit naar de juiste Dorperheideweg zou nog een uur duren, maar dat maakte haar niet zoveel uit. Ze kwam gewoon, zonder enige vorm van schaamte, om mijn familie te ontmoeten, ook al was het dan een paar uur later dan gepland.

Toen wist ik het zeker en leerde ik een belangrijke les: wat een topwijf, maar ik laat haar nooit meer de route bepalen.