In films wordt er altijd enorm moeilijk gedaan over het vangen van het boeket van de bruid. Een groep wilde, overenthousiaste en hebberige vrouwen willen dat boeket, zodat zij ook hún prinsessendag kunnen krijgen. Het moment dat het boeketje door de lucht vliegt, terwijl grijpgrage handen ongeduldig wachten, wordt altijd met slow motion afgespeeld. Bij ons was er geen sprake van slowmotion met een te ijverige Priscilla…
Het was de bruiloft van Tim en Sanne in het mooie Italië waar wij het boeket vingen. Het was eigenlijk de laatste mogelijkheid voor Priscilla, want tijdens de bruiloft van Frank en Bo was het haar namelijk niet gelukt om de gelukkige te worden. Bij Frank en Bo stond de dansvloer ook vol met vrouwen die het tijd vonden dat ze door hun mannen gevraagd zouden worden. Het boeket vloog daar door de lucht, kwam tegen de hand van Priscilla, maar ze kon het niet grijpen. Voor ze het wist, ging een ander er met de buit vandoor en bleef Priscilla teleurgesteld achter. Zonder boeket, zonder aanzoek, zonder hoop.
De laatste kans om het te vangen
Op de bruiloft van Tim en Sanne moest het dus gewoon echt gebeuren, dat zou hét moment moeten worden waarop alle stukjes van de puzzel magisch in elkaar zouden vallen. Ze was nog niet te dronken en stond dus redelijk scherp te wachten tussen de horde van vrouwen. Ze stond redelijk vooraan, een les die ze had geleerd bij de eerdere anticlimax. Haar concurrenten kon ze ook hebben, dacht ze toen ze om haar heen keek, er was bijna niemand die zo graag wilde als zij. Alles ingrediënten waren dus aanwezig om er een succesverhaal van te maken, ze had alleen niet gerekend op de werpkracht van Sanne.
De bruid gooide het boeket namelijk veel te hard over de groep heen. En als je het dan toch in slow motion zou zien: het vloog over de grote groep van wachtende vrouwen die met hun handen in de lucht stonden te wachten. Het vloog met een boog over Priscilla, die zich omdraaide met de teleurstelling in haar ogen, omdat ze wilde zien wie dan wel de gelukkige zou zijn die binnenkort ten huwelijk zou worden gevraagd.
Een groep teleurgestelde vrouwen
Maar echt, het boeket werd niet voor de groep gegooid, niet in de groep, niet net achter de groep. Nee. Het ging zelfs nog een paar meter verder en daar stond ik toevallig klaar. Ik deed in een reflex een stapje naar voren en plukte het boeket uit de lucht. Je zou denken dat teleurgestelde Priscilla een momentje nodig zou hebben om haar verdriet weg te slikken en om de tranen uit haar ogen te vegen, maar niets was minder waar.
Ik denk dat ik het boeket letterlijk een seconde vast had en toen werd het uit mijn handen gegrist door een uitzinnige Priscilla. Ze zette een sprint in om aan iedereen te laten zien dat zij het had. De verhalen gaan dat ze van het hele feest daarna niets meer heeft meegemaakt, omdat ze maar rondjes bleef rennen en bleef dansen met háár bosje bloemen.
Zo blij was ze. Die blijheid zorgde er zelfs voor dat ze die avond is gaan slapen met het boeket, stevig vastgeklampt in haar hand.
Het boeketje heeft zelfs een tijdje in het nieuwe huis aan de muur gehangen, omdat we toen net waren verhuisd. Het heeft er gehangen als aandenken en herinnering (met zwachte drang) , want het werd van de muur gehaald op de avond dat ik haar echt ten huwelijk vroeg.
Dus ja, ik ving het boeket voor haar en heb ook de verantwoordelijkheid genomen, om het daadwerkelijk om te zetten in daden. Laat het bovenstaande dus vooral een les zijn voor alle ongetrouwde stelletjes: het kan snel gaan na het vangmoment.
Ik ben benieuwd wie ons boeket gaat vangen. Zijn er al gegadigden?