Een plek voor oude en nieuwe liefde

Toen ik op mijn 18e ging studeren in Utrecht, besloot ik om niet meer terug te willen keren in het dorp waar ik vanaf mijn 4e/5e levensjaar had gewoond. Dat heb ik ook tegen iedereen gezegd die het maar wilde horen. Ik wilde de wijde wereld in, nieuwe mensen leren kennen, mezelf ontwikkelen en het leven ontdekken. En nu, 17 jaar later, heb ik er een huis gekocht en ben ik begonnen aan een nieuw leven hier. Hoe dat kan? Alles voor de liefde, zullen we maar zeggen…

In mijn jeugdige jaren heb ik me prima vermaakt in dit dorp hoor, laat dat duidelijk zijn. We woonden aan het Sint Jozefplein en dat betekende dat ik eigenlijk bijna altijd buiten was om te voetballen en basketballen. De basisschool lag aan de andere kant van het plein en ook was de middelbare school binnen een paar minuten te bereiken. Braakhuizen Zuid was dan misschien een iets volksere buurt dan andere delen van Geldrop, maar ik heb dat nooit als vervelend ervaren.

Meer van hetzelfde

Het grote nadeel, in mijn ogen, was dat een dorp ook echt altijd hetzelfde dorp bleef. Je zag dezelfde mensen, er waren dezelfde dingen georganiseerd en ga zo maar door. Meer van hetzelfde, en daar houd ik gewoon niet zo van. Ik was daarom ook blij dat ik eerst twee jaar in Utrecht heb gestudeerd, daarna twee jaar in Maastricht heb gewoond, dat ik tussendoor ook nog even op Tenerife heb gezeten voor een half jaar en dat ik na mijn studie eigenlijk best snel in Eindhoven ben gaan wonen. De wereld is groter dan Geldrop en dat wilde ik graag zo houden, ook al woonde mijn familie nog hier en voetbalde ik wekelijks nog bij de plaatselijke voetbalvereniging, terwijl al mijn vrienden eigenlijk al buiten Geldrop woonden.

Het is me vaak gevraagd wat ik dan ‘tegen’ Geldrop had, omdat ik altijd zei dat ik liever ergens anders wilde wonen. Het is niet zozeer dat ik iets tegen dit dorp had hoor, maar het is toch best een bijzonder teken dat mensen uit omringende dorpen vaak/altijd hun wenkbrauwen fronsten als ik vertelde dat ik hier vandaan kwam, toen ik nog bij de krant werkte. Want heel eerlijk, het dorp stond niet echt positief bekend in de omgeving en met de meest recente gebeurtenissen is dat nog steeds zo. Maar zoals ik al schreef, ik heb er nooit last van gehad, dus dat maakte me niet zoveel uit. Waar komt het dan vandaan, dat ik hier weg wilde?

Nooit een thuis geweest

Je kunt er allerlei psychologische etiketten op plakken, maar ik denk zelf dat ik me gewoon nooit heb thuis gevoeld door de ziekte van mijn moeder. Zij werd ziek toen ik ongeveer 10 jaar was en overleed toen ik 25 was. Dat is dus een flink deel van mijn jeugd en dat negatieve gevoel overschaduwde eigenlijk altijd mijn positieve gevoel voor mijn omgeving. Het huis aan het plein moesten we verlaten door die ziekte, het ziekenhuis hebben we te vaak van binnen gezien, de flat in de Coevering heb ik nooit als thuis kunnen beschouwen door die ellende en dit is dus ook het dorp waar ze uiteindelijk overleed na een lange periode vol verdriet. Mijn liefde voor deze omgeving is dus nooit echt geworteld, op andere plekken lukte dat wel en daardoor was ik liever ergens anders.

Dat zorgde er dus ook voor dat ik mezelf beloofde om nooit meer terug naar dat dorp te willen. Ik kocht een appartementje in het centrum van Eindhoven, was daar enorm gelukkig en voelde me er gewoon prima thuis. En toen leerde ik mijn aanstaande vrouw kennen. Zij was juist wel heel erg gebonden aan dit dorp, vanwege haar familie en haar zoontje. Voor haar was dit thuis en dat wilde en kon ze niet verlaten, waardoor ik besloot om uiteindelijk mijn gekoesterde principes overboord te gooien en toch weer terug naar Geldrop te verhuizen.

Tijd voor een nieuw begin

Het is tijd voor een nieuw begin, met nieuwe associaties en gevoelens, met een nieuw thuis en een nieuwe toekomst samen. Niet dat ik mijn jeugd vergeet hoor, maar door deze hernieuwde kennismaking met het dorp, kan ik het wel veel meer waarderen. Geldrop is niet meer alleen een plek van verdriet, maar ook van oude en nieuwe liefde. Zonder haar had ik dat niet kunnen beseffen.