We wilden het eigenlijk tegen niemand zeggen, maar konden het uiteindelijk toch niet laten om wat mooie foto’s online te knallen. En zo hadden we opeens honderden likes op social media en heel veel reacties op het zetten van een officiële handtekening op een officieel huwelijksdocument. Want ja, we zijn eigenlijk al op 5 december met elkaar getrouwd.
Voor ons was de 5e eigenlijk maar iets wat erbij zat, maar waar we niet te veel aandacht aan wilden schenken. Voor ons telt de 16e namelijk als DE grote dag. Dat maakten we ook niet zo subtiel duidelijk aan de trouwambtenaar die ons zou gaan trouwen. Nadat je op het gemeentehuis hebt aangegeven dat je wilt graan trouwen, neemt er een trouwambtenaar contact met je op om wat details te horen, zodat hij of zij een mooi verhaal kan vertellen.
Niet al het kruit verschieten
En ja, ik houd van mooie verhalen, maar dit wilden we eigenlijk het liefst zo beknopt mogelijk houden. Niet al ons kruit meteen verschieten met leuke anekdotes. We schreven een klein stuk tekst naar haar, inclusief de boodschap dat ze het niet persoonlijk op moest vatten. Want ja, dat kan natuurlijk best gek overkomen voor haar: ze willen trouwen, betalen daar flink voor, maar willen verder geen poespas. Easy money, dat wel.
Dat we wilden trouwen op 5 december was eigenlijk uit pure noodzaak. We konden namelijk ook wel gewoon op de 16e officieel in Thorn trouwen, maar dan hadden we ook wat meer moeite om het te regelen. Het zou betekenen dat we tussendoor ook naar Thorn zouden moeten, bijvoorbeeld. Het was makkelijker om dan maar meteen in Geldrop te trouwen voor de wet, zodat we daarna alle pijlen op de 16e konden richten.
Een pak op pakjesavond
En toch was de 5e leuk, qua datum en entourage. De 5e heeft natuurlijk alles te maken met Sinterklaas, toevallig ook het evenement waarop Cil en ik 3 jaar geleden weer in contact kwamen, als was het dan de intocht. Maar goed, Sinterklaas is Sinterklaas, alleen al voor het verhaal. Fabio was dan ook meer gespannen voor pakjesavond, dan dat hij een echt pak aan mocht trekken voor de ceremonie ’s middags. Het was overigens de eerste keer dat hij een pak aan mocht, dus het was eigenlijk best leuk om onszelf samen aan te kleden, zonder mama die nog snel even haar make-up liet bijwerken.
De ceremonie werd gehouden in de Villa bij het gemeentehuis en dat is toch best bijzonder, als je echt trouwt op het gemeentehuis, in de nabijheid van je familie en de getuigen. Het verhaal duurde ongeveer een kwartier, waarin de ambtenaar ons verhaal vertelde en vooral inging op de kracht van de verschillen tussen ons: ‘want zonder wrijving geen glans.’ Ook was er nog iets over een aantal bomen die goed bij elkaar passen, maar ze praatte zo snel, dat ik eigenlijk niet alles heb kunnen volgen.
En toen was het moment daar: staan, elkaar de rechterhand geven en volmondig ja zeggen. Een kus. Applaus. Wat handtekeningen van ons, de getuigen én Fabio. En toen was het klaar. Vanaf dat moment was het dus echt een De Ruijter Bruiloft. En voelt dat anders? Als ik heel eerlijk ben niet, maar ik ben ervan overtuigd dat het gevoel op 16 december wel heel anders zal zijn.
Op naar een onvergetelijke dag.
